içimden gelenler...

çok zamandır cümle telekominikasyon aletlerinden uzak yaşayışım bana pek çok şeyi unutturmuş..bu akşam bültenini eskaza izlerken ki içim paralanarak izledim bana ne oldugumu ne yolcusu oldugumu hatırlattı bir nebze.
sabah pür neş'e içinde yazdığım yazım bile akşam batar oldu bana..tepkimi nereye saklasam bilemedim...kızımın yaşları yanaklarından süzülürken ben bundan fazla ne yapabilirimi düşündüm...ahmet taşgetiren bey'in çok sevdigim bir tabiri vardır;önce kendi iktidar alanımızdan başlamalıyız!!der her işe..ben de öyle yaptım..çocuklarımı karşıma alıp onlara şu düzeni bozuk dünyaya yeni ve doğru bir düzen vermek için çalışmaları gerektiğini ..başarıyı amaçlarken hedeflerinin bu olması gerektiğini anlattım..gözleri parladı..şükrettim..

pekçokları gibi şu an diken üstündeyim.acaba ne olacak gazzedeki kardeşlerime?şu kışın soğuğunda zaten ambargo yüzünden neredeyse aç bi ilaç yaşamaya çalışırlarken , her bombayla yürekleri titrerken...bir de kara harekatından bahsediliyor...oradaki bir kadın da ben olabilirdim..bir anne de ben olabilirdim...oradaki herhangi bir insan ben olabilirdim...orada korkudan gözbebekleri büyüyen çocuk benim çocugum olabilirdi..bana sığınabilirdi de ne verebilirdim ona...orada kanlar içinde yatan adam kardeşim babam eşim olabilirdi..hastane yok.. ilaç yok...
nedir bu açgözlük,bunca tırnaklarını geçirmeler dünyaya,vakti geldiğinde söküle söküle götürüleceğini bile bile...
duadan başka elden birşey gelmiyor...kınıyorum...gazze başta olmak üzere her nerede Allahın yaratmış olduğu bir tek kula dahi zulmeden her kim varsa, hangi güç varsa onu kınıyorum...tek tesellim bu yıkıcı güçlerin üzerinde bir yıkıcı gücün var olduğunu bilmek...o gücün her nekadar sabırlı olsa dahi bir miskal iyiliğin de kötülüğün de karşılığını vereceği günün geleceğini bilmek...ve hernekadar şartlar insanları yanıltsa da O'nun gerçek inanç sahiplerinin yanında olduğunu bilmektir...
lütfen gazze için dua edelim....